De band Genesis was op tournee, waarbij de zanger Peter Gabriel voor de laatste keer meeging, en ik had een kaartje!

Het concert zou op vrijdagavond zijn. De donderdag ervoor kwamen vrienden die ook een kaartje hadden en ik bij elkaar om af te spreken hoe we naar het concert zouden gaan. Er was een vriend bij die geen kaartje had, maar wel graag wilde. Er werd voorgesteld om de volgende morgen naar Ben Noz te gaan, een sigarenboer die ook concertkaartjes verkocht.

Als we de winkel binnenkomen zien we de verkoper in een T-shirt van Genesis staan, die we bewonderend bekijken. Hij had hem de vorige avond gekocht bij het enige concert van Genesis dat in ons land gegeven zou worden…

Op zijn vraag waarmee hij ons kon helpen zijn we maar niet meer ingegaan.

Onze huisarts maakte ooit de opmerking dat je van teleurstellingen groeit, maar deze ervaring blijft schrijnen.

fgelopen week zag ik een roodborstje takjes aandragen voor een nestje. Dit ging hem niet goed af, de plaats voor zijn nest was waarschijnlijk net uitgezocht waardoor hij nog wel eens een verkeerde ingang invloog en er – licht ontredderd – met dezelfde vaart weer uit kwam, zoekend naar de juiste opening. Wanneer hij na een aantal pogingen de juiste ingang gevonden had, maakte zijn wederhelft er een kunstig nest van. Als dank bracht regelmatig hij wat lekkers voor haar mee.

En dit alles door lentekriebels. Er is de laatste tijd veel over gesproken, meestal door mensen met een mening die – volgens hen – anderen ook zouden moeten overnemen. Maar ‘lentekriebels’ is zoveel meer! Het zorgt er voor dat iedereen weer een glimlach op zijn gezicht krijgt, dat de deuren en ramen van een huis weer open gaan, de natuur weer uit haar schulp kruipt en iedereen weer zijn zin krijgt om er ook dit voorjaar weer wat moois van te maken. Ik hoorde zelfs weer iemand op de fiets zingen vanwege het lekkere weer.

egenwoordig kan men niet zonder een doel door het leven en om het ouder worden niet te snel te laten verlopen, heb ik mezelf ook een doel gesteld: iedere dag een stukje lopen, om – zoals A.L. Snijders het noemt: de beenkracht te versterken. Zo ga ik tenminste op dat gebied met de tijd mee.

Omdat de verwachting is dat het gaat regenen, loop ik vandaag al vroeg in het bos waar ik vaker kom en besluit eens van de mij bekende paden af te wijken – ik kom altijd wel weer ergens op bekend terrein uit.

Op een gegeven moment merk ik dat ik te dicht bij een drukke doorgaande weg in de buurt kom en besluit ik weer dieper het bos in te gaan, als ik plotseling twee kuifmeesjes zie. Omdat het de eerste keer is dat ik deze vogeltjes tegenkom besluit ik even te blijven staan en ze goed te bekijken.

Ze zitten samen op een tak op ooghoogte en lijken gezellig met elkaar te kwebbelen zonder zich iets van een passant aan te trekken, tot er een wegvliegt, nagekeken door de ander. De vogel die wegvliegt kijkt even verderop van een andere tak naar de eerste met – volgens mijn interpretatie – een vragende blik naar de ander waarom deze niet volgt. Hij vliegt weer terug, kwebbelt weer wat, waarna ze samen wegvliegen.

Dit alles gebeurt op een zo rustige, terloopse manier, dat ik er blij van word. En dit alles omdat ik ook een doel heb!