Offermans – Een iets beschuttere plek misschien
Ieder jaar vraagt uitgeverij de Arbeiderspers een schrijver om een dagboek of journaal bij te houden als onderdeel van de serie Privé-domein. Cyrille Offermans heeft het jaar 2017 voor zijn rekening genomen.
De schrijver mag zelf bepalen hoe dat deel er uit gaat zien, wordt het een journaal, een dagboek of, zoals in het geval van Ilja Leonard Pfeijffer, brieven.
In dit deel over 2017 vinden we artikelen, herinneringen, (veel) boekrecensies, bezoeken aan tentoonstellingen, Trump, enzovoort.
Iedereen kan beoordelen of iets mooi of niet mooi is. Cyrille Offermans gaat verder dan dat. Elk onderwerp wordt uitgediept of beargumenteerd. Of het nou een boekbespreking of de oorlog in Syrië is – altijd wordt er achtergrondinformatie verstrekt. Mocht je van mening met hem verschillen, dan zul je in ieder geval met andere feiten op de proppen moeten komen die het weerleggen. Dat dit ooit zijn grote wens was is wat mij betreft goed gelukt:
ik wilde naast mijn leraarschap schrijver worden, denkend schrijver, literair essayist…
Veel boeken worden besproken. Dit zijn niet de boeken die grote stapels bij een boekhandel liggen, maar bijna altijd minder voor de hand liggende schrijvers. Dankzij deze besprekingen ga ik een aantal titels opnieuw lezen of aanschaffen.
Door het vele recenseren gedurende een heel leven in diverse bladen, beschikt hij over een grote collectie boeken. Af en toe denkt hij er even over na om er een paar weg te doen, net als ikzelf, maar steeds weer is dit moeilijker dan het voornemen zelf, want:
Nee, een huis zonder boeken is een onleefbaar huis. In al die boeken heb ik geleefd, ze hebben mijn gevoel voor de hopeloze onvolmaaktheid van het leven evenzeer gevoed als mijn dromen, ze zijn de tastbare getuigen van alle lyriek en denkkracht die me hebben voorzien van een bijna ononderbroken stroom van revitaliserende injecties, van mentale weerbaarheid en kritische zin.
De titel van het boek verwijst naar een gedicht van Hans Tentije getiteld “voor wat het is”. Op de laatste bladzijde legt hij uit waarom deze regel de titel van het boek is geworden, hij hoopt dat alle huidige en toekomstige vluchtelingen in de toekomst hopelijk niet meer op zoek hoeven naar “een iets beschuttere plek”.
Meer informatie over het boek: Cyrille Offermans – Een iets beschuttere plek misschien