Ik zit bij een kleine kreek waar het oude gemaal af en toe nog overtollig water uit de achtergelegen polder loost. Het is er rustig, insecten zoemen er rond, af en toe flitst er zelfs een ijsvogel voorbij. Regelmatig kom ik hier om te fotograferen of gewoon om even rustig te zitten. Na de renovatie van het gemaal is er ook een vogelkijkhut geplaatst, al is sindsdien de uil uit het gemaal verdwenen.

Als ik er een tijdje ben, komen er een man en een vrouw die op een afstandje gaan zitten. Er wordt niet gepraat, ze kijken alleen maar en genieten van de stilte en het uitzicht. Na een kwartier staan ze op en lopen weg. Wanneer ze langs me lopen hoor ik de vrouw zachtjes zeggen: “echt een klein paradijsje”.

zomermiddag –
op de andere oever
een oude roeiboot

Langzaam lopen we het laatste duin op en dan zijn we bij de zee. Voorop lopen onze twee jongens, en wij daarachter, beladen met de spullen die twee kleine kinderen zoal nodig hebben voor een dagje aan zee.

Boven op het duin stopt onze jongste van bijna twee even. Het is de eerste keer dat hij de zee ziet. Vervolgens spreid hij zijn armen zo wijd mogelijk en laat zich langzaam voorover vallen, waarna hij het duin afrolt. Beneden aangekomen staat hij schaterlachend op en begint naar de zee te rennen.

Geschrokken van zijn koprol zet ik snel alle spullen neer en ga achter hem aan. Vlak voordat hij bij het water is weet ik hem in te halen.

vakantiehuisje –
kinderstemmen golven mee
met de branding