Er zijn van die dagen waar je ’s morgens al weinig van verwacht. Zo ook vandaag, we zijn op vakantie waar we vanwege de aanhoudende regen iets lezen. Af en toe kijk ik naar buiten om te controleren of de buien minder worden. In gedachten kijk ik naar een paar vogels op het gras en denk een grote vink te zien, tot me opvalt dat het roodbruin niet op de borst zit, maar onder de vleugels. De borst is gespikkeld en de vogel is ook wel groot voor een vink.

Aangezien het vogelboek – zoals het hoort als je het nodig hebt – thuis ligt probeer ik op een andere manier te achterhalen welke vogel het is. Uiteindelijk kom ik er achter: een koperwiek!

Een merel in de tuin maakt het niet uit welke soort het is, het is een concurrent en moet dus maar een andere tuin opzoeken.

Mijn dag kan in ieder geval niet meer stuk.

langzame dagen
tussen wolken en het wad
een zeil

Bij het opruimen van mijn nachtkastje kom ik een aantal edelstenen tegen.

In de tijd dat ik net wist wat ik mankeerde ben ik op zoek gegaan naar manieren om de bijwerkingen te verlichten en zo gezond mogelijk te leven. Ook mijn omgeving probeert me te helpen met tips en aanbevelingen.

Zo ben ik ook een aantal maal met iemand in een winkel van edelstenen en mineralen terechtgekomen. Bij veel soorten hangt een briefje welke aandoening ze helpen verbeteren als je ze bij je draagt. Op die manier heb ik een aantal van die stenen gekregen en heb ze daadwerkelijk enige tijd bij me gedragen.

Momenteel gaat het goed met me en ik twijfel wat ik met de stenen zal doen. Mijn eerste impuls is dan ook om ze weg te gooien, tot ik me realiseer dat ik ze iedere dag meerdere uren bij me in de buurt heb gehad…

heel even maar
op de roerloze steen
een roodborstje

Het begin van haar leven was een valse start. Als klein meisje belandt ze met haar moeder in een Jappenkamp. Ze ziet de vernederingen die haar moeder moet ondergaan, meestal gebeurt dit tijdens een appél, soms omdat zij – haar kleine dochtertje – iets verkeerd gedaan zou hebben.

Eenmaal terug in het veilige Nederland wordt ze verkracht door een familielid waar zij en haar moeder tijdelijk wonen tot ze een eigen huis krijgen. Later loopt haar huwelijk op de klippen en uiteindelijk doet ze een poging er een einde aan te maken, die mislukt.

Ik ken haar van bijeenkomsten van een vereniging waar wij beiden lid van zijn en zoek haar een keer op met een bos bloemen als ze ziek is. Op tafel ligt het verhaal van Parzival en we raken hierover in gesprek. Meer gesprekken volgen, luchtige onderwerpen, maar ook gesprekken waarbij onze levens centraal staan.

Wanneer ze later ongeneeslijk ziek wordt krijg ik van haar een beeldje van een kraanvogel en één van een schildpad die ze van een Japanner krijgt tijdens een georganiseerde reis naar Japan voor kampslachtoffers. Ik krijg ze op één voorwaarde; ik moet ze – als het mijn tijd wordt – doorgeven aan iemand anders die er dan behoefte aan heeft.

Als ze met haar dochter naar het hospice rijdt verzucht ze: ‘eindelijk mag ik dood’.

de boom vol knoppen
doodstil wacht zij op leven
doorstaat de tijd          (MK)

Lees hier de reactie van Simon Buschman.

Ouder worden gaat vanzelf, hoor je wel eens, maar iedereen weet dat alles minder wordt. ’s Morgens duurt het langer voor je lichaam doet wat je van hem verlangt en omdat je verleden voortdurend groeit wordt het steeds lastiger om uit al die herinneringen iets terug te vinden onder al het stof. In mijn geval, met twee aandoeningen die me flink in de weg zitten is de fysieke teloorgang al begonnen rond mijn vijfenveertigste.

Je leert er ook van. Bijvoorbeeld dat een groots meeslepend leven niet nodig is om een fijn leven te hebben, sterker nog, dat jezelf willen bewijzen je alleen maar in de weg zit. Hoe goed begrijp ik nu mijn moeder met MS, als ze het had over een dag met een gouden randje. Zo’n dag is voor mij een dag dat je de herfstwind na een jaar weer kunt ruiken, de bladeren weer verkleuren. Maar ook dat je in het voorjaar de zon weer op je huid voelt, dat je zomaar een leuk gesprek hebt met een onbekende. Het zijn open deuren, maar vaak blijken die maar al te waar te zijn.

de dagen lengen
op het bankje in het park
zit weer iemand

Lees hier de reactie van Simon Buschman.

Ik wandel in de Blauwe Kamer bij Rhenen, een natuurgebied waar vroeger een steenfabriek vlak bij de rivier in bedrijf was. Het gebouw van de steenfabriek is er nog steeds en is – samen met de opzichterswoning – teruggegeven aan de natuur.

Nu de gebouwen worden overgenomen door de natuur worden ze leeftijdloos. Alleen aan de hoge fabriekstoren kun je nog zien uit welke tijd hij komt.

En wanneer is iets oud?

Ben je als mens oud na zestig jaar? Of tachtig jaar? Het is natuurlijk relatief, sommige mensen zijn oud op hun veertigste, anderen zijn nog jong op hun zeventigste.

En gebouwen? Het jaartal waarin ze gebouwd zijn? Veel zal afhangen van de staat van onderhoud, maar deze steenfabriek zit nog vol leven, dieren vinden er rust en veiligheid.

de veerpont
sinds mensenheugenis vaart zij
naar deze kant

Lees hier de reactie van Simon Buschman.

Als kind moest ik mee naar de kerk – de katholieke in het geval van ons gezin. Zoals veel kinderen had ik er weinig mee, vond het vooral saai en bleef er ook weg vanaf mijn puberteit. Maar naarmate ik ouder word merk ik dat de muziek en de stilte van een kerk toch weer terug zijn in mijn leven.

Muziek heeft me in mijn leven bij veel mooie gebeurtenissen begeleid en – in het geval van een vervelende gebeurtenis – doorheen getrokken, maar mijn smaak is veranderd. De religieuze muziek zit tegenwoordig regelmatig in mijn CD-speler. De stilte is tegenwoordig lastiger te vinden, in een bos hoor je vaak nog het verkeer of een vliegtuig, maar in een kerk of klooster vind je nog een intense stilte.

Ik vermoed dat dit het was dat mijn moeder er ook gezocht heeft gedurende een leven dat regelmatig op zijn kop stond. Wij – de kinderen – waren nog niet zover.

avondstilte
het kleine ritselen
in de bloemborders

Lees hier de reactie van Simon Buschman.

Op zijn website sbteksten.nl heeft Simon Buschman een nieuw onderdeel toegevoegd, te weten: Duetten. Als onderdeel hiervan heeft Simon ook aan mij vijf haibun gevraagd, waar hij op reageert met een haibun van zijn hand. Op dit weblog plaats ik de komende dagen de vijf haibun, vandaag de eerste. Een link naar het antwoord van Simon hierop zal als link onder de haibun worden geplaatst.

Ooit

Onze jongste zoon en zijn vriendin wonen sinds kort in de wijk waar ik een groot deel van mijn jeugd heb doorgebracht. Bij een van mijn bezoeken aan hen, zag ik dat mijn oude middelbare school wordt afgebroken.

De periode dat je doorbrengt op een middelbare school transformeer je van basisschoolkind naar jongvolwassene. Je leert er omgaan met de verschillende karakters van leraren, wordt er waarschijnlijk voor de eerste keer verliefd en maakt er vrienden en, als het goed is, leer je er ook nog wat. Wanneer het dan gebeurt dat je oude school wordt afgebroken, kun je het gevoel krijgen dat emoties van alle leerlingen in de voorbije jaren verdwijnen met het gebouw. Bij woonhuizen heb ik dat gevoel nog sterker, daar zijn kinderen geboren, mensen overleden, ruzies uitgevochten en weer goedgemaakt.

Ik vraag me dan altijd af wat er gebeurt met deze gebeurtenissen en emoties, verdwijnen ze zomaar met het verdwijnen van een gebouw, of waren ze al verdwenen. Ik vermoed dat het dezelfde vraag is als waar je ziel blijft na je overlijden.

In ieder geval heb ik uit die berg stenen die ooit mijn school vormden nog een paar herinneringen kunnen trekken voor ze helemaal verdwenen.

in de brugklas,
dat meisje – haar examen
heeft ze nooit gemaakt

Lees hier de reactie van Simon Buschman.

Na een bezoek aan de Giant Causeway in Noord-Ierland weet ik het zeker, ik behoor tot een uitstervend deel van de mensheid.

Eindelijk ben ik in dit prachtige gebied en hoop er een paar mooie natuurfoto’s te maken, maar overal staan mensen selfies te maken waarop ze zelf prominent in beeld zijn, met het prachtige gebied als achtergrond – als bijzaak.

Sommigen klimmen naar gevaarlijke plaatsen over de soms natte, gladde stenen. Gelukkig voor mij wordt een deel ontruimd omdat er regelmatig een hoge golf over de rotsen slaat. De selfiefotografen zijn woedend, maar het is echt gevaarlijk. Ik heb in ieder geval even de tijd om een paar mooie foto’s te maken.

vulkaanuitbarsting
en altijd weer de golven
op de rotsen

Wanneer we de Cliffs of Moher in Ierland naderen denk ik aan de vraag of iets mooi kan zijn, wanneer niemand in de buurt is om het te zien. De reden voor deze gedachte is de dichte mist die er hangt als we dit natuurgebied naderen.

Als we aankomen besluiten we eerst naar het bezoekerscentrum te gaan en hopen dat de mist geheel of gedeeltelijk op zal trekken, terwijl we ons kunnen verdiepen in de ontstaansgeschiedenis van het gebied en de vogels die er leven.

Na een tijdje gaan we toch maar naar buiten en hopen – ondanks de nog steeds aanwezige mist – toch iets van de kliffen te kunnen zien. Wanneer we er bijna zijn, begint het ook nog te regenen. Snel gaan we weer terug naar het bezoekerscentrum voor een kop koffie, de kliffen bewaren we voor een andere keer.

meeuwen
zoeken een goed heenkomen
in de mist

In het zachte licht van de vroege morgen lopen de koeien naar de wei waar ze vandaag aan het werk mogen. Iedere morgen lopen ze in hetzelfde rustige tempo – ongeacht het weer – achter de boer aan die ze de weg wijst naar hun werkplek.

Altijd lopen er twee voorop, als een kleine verkennersgroep, als eersten de wei in. Waar zij heen lopen, volgt de rest vanzelf. Ook iedere dag lopen er twee een stuk achter de anderen, misschien elkaar hun dromen van de afgelopen nacht vertellend.

’s Avonds lopen ze weer in hetzelfde rustige tempo terug naar de stal voor de komende nacht, ook weer in dezelfde volgorde. Het enige verschil met de ochtend is de omgekeerde richting en het volume van hun uiers.

zacht tegenlicht –
voor de bosrand kijkt een ree
geschrokken op