Als ik met mijn correspondentie bezig ben, hoor ik ergens achter mij – in de boekenkast – een rusteloos tikken. Wanneer ik een paar boeken weghaal om beter te kijken, ontsnapt een vlinder uit het ontstane gat en vliegt direct naar het raam. Deze is echter gesloten vanwege de wind, die behoorlijk hard is. Toch besluit ik het raam te openen, de stevige wind is voor de vlinder een natuurlijker omgeving dan de boekenwijsheden aan deze kant van het raam.

Als ze eenmaal buiten is, verdwijnt ze al snel in de klimop, veilig voor de wind.

herfstwind
het overhellen
van zonnebloemen

Vandaag is er een excursie voor beginnende vogelaars naar Arkenheem, het weidevogelgebied tussen Nijkerk, Spakenburg en de Randmeren. We gaan per fiets en mij is gevraagd om achteraan mee te fietsen om dat ik het gebied goed ken, zodat ik de achterblijvers naar de ontmoetingsplaats kan brengen.

Direct bij het eerste verkeerslicht gaat het al mis. Een vrouw blijft achter die niet nog even snel over wilde steken vlak voor het verkeerslicht op rood springt. Hierdoor rijden we even later samen door het mooie gebied, waar de groep al uit het zicht is verdwenen. We genieten van de rust, de mooie omgeving en de vele vogels die er te zien zijn, tot ik plotseling wat hoor in het hoge gras. ik stop en gebaar naar mijn metgezel om stil te zijn en mee te komen, waarna we op onze tenen teruglopen naar de plaats waar het geritsel nog steeds voortduurt. Dan zien we een groep kemphanen, waar twee mannetjes in een gevecht gewikkeld zijn, terwijl in het groepje eromheen een vrouwtje doet of ze er niets mee te maken heeft.

Als na een tijdje het vrouwtje haar keuze heeft gemaakt en het gevecht stopt, fietsen we verder naar de ontmoetingsplaats, waar gevraagd wordt waar we zo lang zijn gebleven, zoveel was er onderweg niet te zien. Wanneer we vertellen wat er allemaal gezien hebben, met als klap op de vuurpijl de kemphanen is de groep verbaasd en teleurgesteld. Zij hebben onderweg weinig bijzonders gezien. Hun gids vertelde me achteraf dat ze vooral bezig waren om het gezellig te maken op de fiets en nauwelijks oog hadden voor hun omgeving.

het oude landschap
uit overvolle sloten
geluid van kikkers

Het is warm vandaag, de aandacht van het Chinese meisje dat een paar dagen training van me krijgt verslapt en ik besluit haar mee te nemen naar het tuincentrum aan de overkant om er een ijsje te kopen.

Binnen, in het tuincentrum, loopt ze ineens weg. Even later vind ik haar terug tussen alle kamerplanten die er staan uitgestald. Ze is onder de indruk van al het groen en als ik haar zeg dat dit alleen de binnenplanten zijn en dat er buiten nog veel meer is te vinden rent ze direct die kant uit. Als ik ook buiten kom zie ik haar alle bloemen bekijken en ruiken, geen enkele bloem of plant wordt overgeslagen. Alles wil ze weten over de planten.

Na een tijdje besluit ik dat het tijd wordt om weer te beginnen met de training, we kopen het beloofde ijsje en lopen terug. Ze verteld dat in Shanghai, waar ze woont, het beter is om niet naar buiten te gaan in de pauze vanwege de files in de straat en de stank en smog van de auto’s. Ze denkt dat wij in Nederland toch wel de gelukkigste mensen ter wereld moeten zijn waar je zoveel bloemen kunt kopen als je wilt.

tuincentrum
op de foto van een bloem
landt een vlinder

Onze jongens wilden graag een keer mijn geboorteplaats zien en daarom lopen we nu op de Grote Markt in Groningen. Na wat winkels bekeken te hebben willen ze eigenlijk ook wel d’Olle Grieze beklimmen, buiten Groningen ook wel bekend als de Martinitoren. Ik waarschuw ze nog dat het flink klimmen is in de 97 meter hoge toren, maar dat weerhoudt ze niet. Ikzelf ben ook nog nooit naar boven geweest, dus beklimmen we even later de driehonderdelf uitgesleten traptreden.

Halverwege begint de jongste te zuchten. Het zijn ook wel hoge treden voor zijn korte jongensbeentjes. Hij dacht aan de buitenkant dat het makkelijker zou zijn. De oudste, die er zelf ook moeite

d’Olle Grieze
ik wijs over daken heen
mijn geboortehuis aan

Dit jaar begint het voorjaar al in februari. Veel te vroeg voor de tijd van het jaar, maar gezien de pandemie met bijbehorende regels een uitkomst. Eindelijk kun je weer eens lekker naar buiten waar veel mensen net zo over denken gezien de drukte in het bos bij ons in de buurt.

Wie ik er ook tegenkom zijn de kabouters. Ze staan erbij of ze – net als wij – een wandeling gaan maken. Normaal krijg je kabouters niet te zien, maar wij zijn de gelukkigen die ze een keer treffen.

Een kind met fantasie heeft aan de voet van een eik, waar een opening is, een familie van kabouters neergezet. Ik zoek of ik kinderen zie of hoor, maar zie niets. Gelukkig zijn kabouters oud en wijs genoeg om alleen op pad te kunnen gaan.

open jassenweer
een spoor van verse molshopen
langs het wandelpad

Een van de kleine wensen die ik heb is het bezoeken van een xylotheek, een bomenbibliotheek. Kasteel Groeneveld in Baarn is een van de drie plaatsen in Nederland waar een verzameling uit het begin van de 19e eeuw aanwezig is, maar helaas niet toegankelijk voor publiek.

Vandaag ben ik er op een rustige dag met een grotere groep. Terwijl ik afreken voor een tentoonstelling vraagt de cassière of er nog speciale wensen zijn. Ik ruik mijn kans en vraag of het mogelijk is de xylotheek te bezichtigen. Ondanks dat er niemand is om ons te begeleiden wordt het toch toegestaan.

De ruimte wordt van het slot gehaald en we mogen naar binnen. In de kamer met boeken worden we alleen gelaten en kunnen we de boeken uit de kast halen en bekijken.

Zo’n boomboek is volledig gemaakt van één boom, de bast dient als kaft. De zaden, bladeren, takjes en soms stuifmeel zitten binnen in het boek. Deze boomboeken zijn bijna twee eeuwen oud.

Ik beleef deze middag als een klein kind in een snoepwinkel. Het is geen meeslepende wens, maar voor mij was het een prachtige middag.

ijsbloemen
achter het kleine zolderraam
wintertakken

Het is stil hier. Ik zit op een bankje tussen de weilanden aan het begin van de avond. Er zit herfst in de lucht, de ondergaande zon maakt lange schaduwen. Boven de sloten begint zich een dunne mist te vormen terwijl eenden in de oever een rustig plekje voor de nacht zoeken terwijl de koeien nog rustig verder grazen.

avondwandeling –
in het late zonlicht
pluizen op de wind

Als het te koud wordt, stap ik ook op.

Ieder jaar bezoeken we – mijn jongste zus en ik – de tweedehandsboekenmarkt in Dordrecht. Niets is leuker dan tussen de oude boeken te snuffelen, argwanend naar andere bezoekers kijken wanneer ze een boek van tafel pakken of het misschien net een titel is die je zelf zou willen hebben en opgelucht zien dat het niet jouw interesse heeft. En de wetenschap dat je niet de enige bent met deze afwijking.

Zo lopen er een vader en een zoon, beiden met een staartje, gekleed in spijkerbroek. Nieuwsgierig kijk ik waar ze naar zoeken. Uiteindelijk blijken het boeken over de 1e wereldoorlog te zijn.

Terwijl ik bij een andere kraam sta af te rekenen, hoor ik een flard van een gesprek tussen twee vriendinnen. Op een gegeven moment hoor ik een van de twee zeggen “…natuurlijk moet je het in historisch perspectief blijven zien, maar een boterkoek moet goed zijn”.

Onthutst dat er nog zoveel is dat ik niet weet, vervolg ik mijn weg over de boekenmarkt.

het kleine meisje
verteld me een vrolijk verhaal
in haar eigen taal

We brengen onze vakantie door in de Algarve, waar de kust vol staat met hotels en appartementencomlexen. Maar landinwaarts vindt je ze nog, de dorpjes waarbij je zegt dat de tijd er heeft stilgestaan.

Alles is er zoals het hoort, een klein plein in het centrum met een paar bankjes in de schaduw van oude bomen waar dorpsbewonders elkaar bijpraten over het dorspleven.

Op het terras waar we wachten op koffie die wordt gezet in het tempo van het dorp heb je rustig de tijd om te kijken naar de dingen die horen bij zo’n plaatsje: de zwaluwnesten onder de randen van de daken en de sinaasappels tussen de bladeren van een boom. Ook hoor je het klepperen van ooievaars op hun nest.

mannen op hun bankje
kijken naar het verstrijken
van de tijd