Verlaten hoeve
Hoe vaak al passeerde ik het kleine boerderijtje, met de inmiddels bejaarde boer, iedere morgen op dezelfde tijd rondscharrelend op het erf. Eieren zoekend die door de kippen tussen de struiken zijn gelegd, de stok waar de geit omheen cirkelt een paar meter verplaatsend of in zijn moestuin de groenten plukkend voor zijn warme middagmaaltijd.
Naast de achterdeur een melkbus met wat plantjes en een plekje voor zijn klompen; bij de voordeur geen opsmuk, die is alleen voor speciale gelegenheden, zoals een huwelijk of begrafenis.
Vandaag komen er slopers om het af te breken. Er komt een rondweg voor de woonwijk die onlangs is gebouwd.
verlaten hoeve
boven de deur nog het kruis
met een paastakjeUit: Vuursteen winter 2016
Vilnius
ls we in Vilnius op vakantie zijn zie ik een jongen zijn fiets op slot zetten tegen een boom. Ik bedenk me dat hij geboren is nadat het land zijn vrijheid terugkreeg. Hij heeft de mogelijkheid om in vrijheid zijn eigen keuzes te maken in tegenstelling tot zijn ouders die zijn opgegroeid in een land met beperkingen.Zelf ben ik van na de 2e Wereldoorlog en begreep als kind niet waarom volwassenen het voortdurend over de oorlog hadden. Later, als je hoort wat er is gebeurd en hoort van landen waar vrijheid geen gemeengoed is, begrijp je beter waarom het zo’n belangrijk onderwerp is.
Ik vermoed dat de jongeman die ik zie hetzelfde gevoel zal hebben gehad als ik – de gesprekken en onwennigheid van zijn ouders, maar hoop dat hij ook gaat beseffen hoe belangrijk het is om je eigen keuzes te kunnen maken.
trouwlocatie –
in de muur achter het hek
kogelgaten
Austerlitz
Met mijn conditie gaat het wel, maar mijn knieën beginnen te protesteren wanneer ik bovenaan de eenentachtig treden tellende trap van de pyramide van Austerlitz sta.het monument
bovenaan de steile trap
alleen vogels horenVroeger als kind leverde dit geen probleem op. In de jaren zestig ben ik hier voor het eerst geweest. Vanuit Utrecht werden er dagtochten hier naar toe georganiseerd, zodat de stadskinderen zich ook eens in de natuur konden vermaken. De speeltuin en kermis zijn in vernieuwde vorm nog steeds aanwezig.
Ik herinner me lange tafels waar kinderen limonade kregen te drinken. Ik het bos stonden overal “hutten” tegen de bomen die door de kinderen waren gebouwd. Tussendoor werden er veel bosbessen geplukt en gegeten.Gelukkig gaat de weg terug een stuk makkelijker en bosbessen zijn er niet meer rond deze tijd van het jaar dat ik er ben.
De eerste afbeelding is uit: Zwerftochten door ons land – Utrecht
Vredespaleis
Ondanks de warmte staat koning Willem-Alexander in vol ornaat langs de route waar marcherende soldaten passeren vanwege veteranendag. Een stoet van militaire afdelingen komt voorbij, onder begeleiding van fanfarekorpsen en een enkele keer doedelzakken. Met veel kabaal komt de luchtmacht over met oude en nieuwe vliegtuigen.
Netjes blijven alle afdelingen gescheiden, herkenbaar aan hun uniformen en hoofddeksels.veteranendag
zoveel idealen
groeten de koningDaar tussendoor lopen de toeristen ietwat verloren rond, niet bedacht op de wegversperringen die her en der zijn opgeworpen. Ze zijn zich vaak niet bewust dat de koning op fotografieafstand staat.
Verderop bij het Vredespaleis, voortgekomen uit een conferentie over vrede en ontwapening, is het stil, erg stil. Het is niet mogelijk om het gebouw vandaag te bezoeken. Op dagen dat dit wel kan moet je via detectiepoortjes naar binnen en mag je het alleen bezoeken onder begeleiding.
Vredespaleis –
toeristen, overal vandaan
eten er een ijsjeWat zou het mooi zijn als het hier drukker zou zijn. Dat hier machthebbers overleg hebben over vrede en ontwapening – het oorspronkelijke idee. En niet pas achteraf hier voor een arbitragecommissie moeten verschijnen vanwege oorlogsmisdaden. Als dat kan, zou de stoet die jaarlijks voorbij de koning marcheert telkens kleiner worden, wat me een mooi doel lijkt voor een instituut met de naam “Vredespaleis”.
De afbeelding is uit: Zwerftochten door ons land – Zuid-Holland
Los Angeles
Dagelijks fiets ik door het park achter ons huis, waar eeuwenoude bomen staan. Er staat ook een boom die ieder jaar met grote blauwe kelkbloemen bloeit.
uitheemse boom
op zijn kromgegroeide stam
groeit inheems mosTijdens onze vakantie in Los Angeles worden we door iemand rondgereden die ons de stad laat zien. Ineens zie ik op het trottoir “onze” boom staan, rijkelijk voorzien van bloemen.
walk of fame –
alleen oog hebben voor de boom
in bloeiWanneer ik onze gids naar de boom vraag, verteld hij dat we geluk hebben dat hij in bloei staat. Los Angeles is een zeer droge stad, waar in het voorjaar en in de zomer nauwelijks regen valt. Meestal bloeit de boom wat later in het jaar.
Maar in de week voor wij aankwamen in de stad heeft het ongeveer tien minuten geregend. Zijn buurman was zelfs in zijn onderbroek de straat op gerend om de regen te kunnen voelen.Blauwkapel
Het kerkje is oud, erg oud. De hoge eiken langszij, die hoger zijn dan de klokkentoren, lijken het te willen beschermen tegen de eeuwen die nog komen.eeuwenoud kerkje –
in de eiken rondom
processierupsenDegene die het rond het jaar 1550 liet bouwen als familiekapel liet het houten plafond blauw schilderen – de kleur van Maria, waardoor het onder de boeren die er ook ter kerke gingen algauw “de blauwe kapel” ging heten.
Hierdoor kreeg het kleine vestingsstadje en fort langs de Hollandse waterlinie de naam Blauwkapel.Het dorpje ligt onopgemerkt bij de afrit Utrecht-Noord. Uit de auto zie je een paar bomen, meer niet. In het dorpje is het stil, er rijden nauwelijks auto’s. De paar die je ziet op de doodlopende weg zijn van de bewoners.
onze trouwkerk –
uit de klokkentoren
steekt nestmateriaalDe afbeelding is uit: Mijn Land – Utrecht
Sterrenhemel
Ook vanavond sluit ik weer alle deuren achter ons huis af. Zoals altijd kijk ik ook even naar de sterren zoals ik al van jongs af aan doe.
Ik herinner me dat ik als klein kind al in de vensterbank van mijn slaapkamer klom om daar naar de sterren te kijken en weg te dromen. Je kon, net als bij de tekenvellen met genummerde puntjes, lijnen trekken tussen de sterren en op deze manier bedacht ik mijn eigen sterrenbeelden.
Dit kijken naar de sterren was afgelopen nadat een buurvrouw me op een avond had gezien in de vensterbank en het bij mijn moeder had gemeld, die me vanaf dat moment op heldere nachten controleerde.
jongenskamer
het behang met sterrenbeelden
gloeit na in het donkerOp eigen benen
Ik herinner me dat ik op weg ben naar de kleuterschool. Daarbij passeer ik ook de parkvijver, waar vandaag een groep ganzen mij de weg verspert. Onder de indruk van deze grote vogels en de herrie die ze maken, besluit ik terug te gaan naar huis, waar mijn moeder me verbaasd terug ziet komen.
Jaren later wil ik kamperen met drie vrienden bij een boer in Engeland. Al snel ontdekken we dat de tentharingen zijn vergeten. De boer denkt wel dat hij ons kan helpen en loopt naar een grote schuur. Hij vertelt dat hij achterin een afgescheiden gedeelte heeft waar overgebleven spullen van vorige kampeerders liggen, daar zullen we vast wel vinden wat we nodig hebben. Hij opent de deur en we zien duizenden ganzen lopen.
Samen met mijn vrienden besluit ik het te proberen. Spitsroeden lopend banen we ons een weg door de horde ganzen, die een enorm kabaal maken. Achterin vinden we wat we nodig hebben en voorzichtig lopen we weer terug. Opgelucht komen we bij de uitgang aan, waar een lachende boer ons op staat te wachten en ons een prettige vakantie wenst.eerste verre reis
vanaf de hoge bergwand
de blauwe zeeUit: Vuursteen zomer 2016
Benagil
Volgens de bladen en ansichtkaarten die we tegenkomen mogen we één bezienswaardigheid niet missen in het gebied waar we op vakantie zijn. Gehoorzaam als we zijn varen we nu met een bootje rondom een rotswand en komen uit op een klein strandje in een grot die verlicht is door een opening in het plafond.
Volgens de stuurman van onze boot kun je hier alleen over water komen, wat lijkt te kloppen, omdat de paar mensen die aanwezig zijn er met kano’s zijn gekomen. Jongeren lopen wat heen en weer over het strandje en zijn in de weer met hun vaartuigen.
Vogels zijn niet gebonden aan vaartuigen, zwaluwen zwieren door alle gaten en kieren naar binnen en duiven kijken vanuit hun nesten in de rotswand op ons neer.
Aangezien we een programma hebben af te werken kunnen we niet te lang blijven en varen we naar een volgende grot. Zoals het een goed toerist betaamt heb ik nog een extra foto van deze plek te maken voor het geval er nog niet genoeg van zijn.
lange sluitertijd
een onrustige deining
schudt wat met de bootDe foto die hier is gemaakt is op 11 mei 2019 geplaatst.
Vesuvius
Ongedurig beent de chauffeur die ons vlak onder de top van de Vesuvius heeft gebracht heen en weer. Het was de bedoeling dat we binnen een uur heen en terug naar de top van de vulkaan zouden lopen, maar door zijn gebrekkige Engels zijn dit er twee geworden.
Als hij door heeft dat de groep laat terug zal komen bij het busje, wordt hij zenuwachtig, want hij moet nog een andere groep naar boven brengen.
Als eindelijk de laatste van de groep terugkeert sommeert hij iedereen om plaats te nemen en rijdt met war doodsverachting het stuk terug, de vulkaan af.
Vlak voor haarspeldbochten haalt hij bussen in, rijdt rakelings langs afgronden en remt op het allerlaatste moment. Zelfs de aanwezige Italianen in het busje – die toch wel wat gewend zijn – worden er stil van.Vesuvius –
op het dashboard van de bus
de madonnaUit: Vuursteen winter 2017