• Haibun

    Vilnius

    28 augustus 2019 /

         Als we in Vilnius op vakantie zijn zie ik een jongen zijn fiets op slot zetten tegen een boom. Ik bedenk me dat hij geboren is nadat het land zijn vrijheid terugkreeg. Hij heeft de mogelijkheid om in vrijheid zijn eigen keuzes te maken in tegenstelling tot zijn ouders die zijn opgegroeid in een land met beperkingen.

         Zelf ben ik van na de 2e Wereldoorlog en begreep als kind niet waarom volwassenen het voortdurend over de oorlog hadden. Later, als je hoort wat er is gebeurd en hoort van landen waar vrijheid geen gemeengoed is, begrijp je beter waarom het zo’n belangrijk onderwerp is.

         Ik vermoed dat de jongeman die ik zie hetzelfde gevoel zal hebben gehad als ik – de gesprekken en onwennigheid van zijn ouders, maar hoop dat hij ook gaat beseffen hoe belangrijk het is om je eigen keuzes te kunnen maken.

    trouwlocatie –
    in de muur achter het hek
    kogelgaten

  • Haibun,  Zwerftochten

    Austerlitz

    19 augustus 2019 /

    Austerlitz     Met mijn conditie gaat het wel, maar mijn knieën beginnen te protesteren wanneer ik bovenaan de eenentachtig treden tellende trap van de pyramide van Austerlitz sta.

    het monument
    bovenaan de steile trap
    alleen vogels horen

         Vroeger als kind leverde dit geen probleem op. In de jaren zestig ben ik hier voor het eerst geweest. Vanuit Utrecht werden er dagtochten hier naar toe georganiseerd, zodat de stadskinderen zich ook eens in de natuur konden vermaken. De speeltuin en kermis zijn in vernieuwde vorm nog steeds aanwezig.
         Ik herinner me lange tafels waar kinderen limonade kregen te drinken. Ik het bos stonden overal “hutten” tegen de bomen die door de kinderen waren gebouwd. Tussendoor werden er veel bosbessen geplukt en gegeten.

         Gelukkig gaat de weg terug een stuk makkelijker en bosbessen zijn er niet meer rond deze tijd van het jaar dat ik er ben.

    De eerste afbeelding is uit: Zwerftochten door ons land – Utrecht

  • Haibun,  Zwerftochten

    Vredespaleis

    16 juli 2019 /

    Vredespaleis     Ondanks de warmte staat koning Willem-Alexander in vol ornaat langs de route waar marcherende soldaten passeren vanwege veteranendag. Een stoet van militaire afdelingen komt voorbij, onder begeleiding van fanfarekorpsen en een enkele keer doedelzakken. Met veel kabaal komt de luchtmacht over met oude en nieuwe vliegtuigen.
         Netjes blijven alle afdelingen gescheiden, herkenbaar aan hun uniformen en hoofddeksels.

    veteranendag
    zoveel idealen
    groeten de koning

         Daar tussendoor lopen de toeristen ietwat verloren rond, niet bedacht op de wegversperringen die her en der zijn opgeworpen. Ze zijn zich vaak niet bewust dat de koning op fotografieafstand staat.

         Verderop bij het Vredespaleis, voortgekomen uit een conferentie over vrede en ontwapening, is het stil, erg stil. Het is niet mogelijk om het gebouw vandaag te bezoeken. Op dagen dat dit wel kan moet je via detectiepoortjes naar binnen en mag je het alleen bezoeken onder begeleiding.

    Vredespaleis –
    toeristen, overal vandaan
    eten er een ijsje

         Wat zou het mooi zijn als het hier drukker zou zijn. Dat hier machthebbers overleg hebben over vrede en ontwapening – het oorspronkelijke idee. En niet pas achteraf hier voor een arbitragecommissie moeten verschijnen vanwege oorlogsmisdaden. Als dat kan, zou de stoet die jaarlijks voorbij de koning marcheert telkens kleiner worden, wat me een mooi doel lijkt voor een instituut met de naam “Vredespaleis”.

    De afbeelding is uit: Zwerftochten door ons land – Zuid-Holland

  • Haibun

    Los Angeles

    7 juli 2019 /

    Dagelijks fiets ik door het park achter ons huis, waar eeuwenoude bomen staan. Er staat ook een boom die ieder jaar met grote blauwe kelkbloemen bloeit.

    uitheemse boom
    op zijn kromgegroeide stam
    groeit inheems mos

    Tijdens onze vakantie in Los Angeles worden we door iemand rondgereden die ons de stad laat zien. Ineens zie ik op het trottoir “onze” boom staan, rijkelijk voorzien van bloemen.

    walk of fame –
    alleen oog hebben voor de boom
    in bloei

    Wanneer ik onze gids naar de boom vraag, verteld hij dat we geluk hebben dat hij in bloei staat. Los Angeles is een zeer droge stad, waar in het voorjaar en in de zomer nauwelijks regen valt. Meestal bloeit de boom wat later in het jaar.
    Maar in de week voor wij aankwamen in de stad heeft het ongeveer tien minuten geregend. Zijn buurman was zelfs in zijn onderbroek de straat op gerend om de regen te kunnen voelen.

  • Haibun,  Zwerftochten

    Blauwkapel

    28 juni 2019 /

    Het kerkje is oud, erg oud. De hoge eiken langszij, die hoger zijn dan de klokkentoren, lijken het te willen beschermen tegen de eeuwen die nog komen.

    eeuwenoud kerkje –
    in de eiken rondom
    processierupsen

    Degene die het rond het jaar 1550 liet bouwen als familiekapel liet het houten plafond blauw schilderen – de kleur van Maria, waardoor het onder de boeren die er ook ter kerke gingen algauw “de blauwe kapel” ging heten.
    Hierdoor kreeg het kleine vestingsstadje en fort langs de Hollandse waterlinie de naam Blauwkapel.

    Het dorpje ligt onopgemerkt bij de afrit Utrecht-Noord. Uit de auto zie je een paar bomen, meer niet. In het dorpje is het stil, er rijden nauwelijks auto’s. De paar die je ziet op de doodlopende weg zijn van de bewoners.

    onze trouwkerk –
    uit de klokkentoren
    steekt nestmateriaal

    De afbeelding is uit: Mijn Land – Utrecht

  • Haibun

    Sterrenhemel

    19 juni 2019 /

    Ook vanavond sluit ik weer alle deuren achter ons huis af. Zoals altijd kijk ik ook even naar de sterren zoals ik al van jongs af aan doe.

    Ik herinner me dat ik als klein kind al in de vensterbank van mijn slaapkamer klom om daar naar de sterren te kijken en weg te dromen. Je kon, net als bij de tekenvellen met genummerde puntjes, lijnen trekken tussen de sterren en op deze manier bedacht ik mijn eigen sterrenbeelden.

    Dit kijken naar de sterren was afgelopen nadat een buurvrouw me op een avond had gezien in de vensterbank en het bij mijn moeder had gemeld, die me vanaf dat moment op heldere nachten controleerde.

    jongenskamer
    het behang met sterrenbeelden
    gloeit na in het donker

  • Haibun,  Vuursteen

    Op eigen benen

    29 mei 2019 /

    Ik herinner me dat ik op weg ben naar de kleuterschool. Daarbij passeer ik ook de parkvijver, waar vandaag een groep ganzen mij de weg verspert. Onder de indruk van deze grote vogels en de herrie die ze maken, besluit ik terug te gaan naar huis, waar mijn moeder me verbaasd terug ziet komen.

    Jaren later wil ik kamperen met drie vrienden bij een boer in Engeland. Al snel ontdekken we dat de tentharingen zijn vergeten. De boer denkt wel dat hij ons kan helpen en loopt naar een grote schuur. Hij vertelt dat hij achterin een afgescheiden gedeelte heeft waar overgebleven spullen van vorige kampeerders liggen, daar zullen we vast wel vinden wat we nodig hebben. Hij opent de deur en we zien duizenden ganzen lopen.
    Samen met mijn vrienden besluit ik het te proberen. Spitsroeden lopend banen we ons een weg door de horde ganzen, die een enorm kabaal maken. Achterin vinden we wat we nodig hebben en voorzichtig lopen we weer terug. Opgelucht komen we bij de uitgang aan, waar een lachende boer ons op staat te wachten en ons een prettige vakantie wenst.

    eerste verre reis
    vanaf de hoge bergwand
    de blauwe zee

    Uit: Vuursteen zomer 2016

  • Haibun

    Benagil

    14 mei 2019 /

    Volgens de bladen en ansichtkaarten die we tegenkomen mogen we één bezienswaardigheid niet missen in het gebied waar we op vakantie zijn. Gehoorzaam als we zijn varen we nu met een bootje rondom een rotswand en komen uit op een klein strandje in een grot die verlicht is door een opening in het plafond.

    Volgens de stuurman van onze boot kun je hier alleen over water komen, wat lijkt te kloppen, omdat de paar mensen die aanwezig zijn er met kano’s zijn gekomen. Jongeren lopen wat heen en weer over het strandje en zijn in de weer met hun vaartuigen.

    Vogels zijn niet gebonden aan vaartuigen, zwaluwen zwieren door alle gaten en kieren naar binnen en duiven kijken vanuit hun nesten in de rotswand op ons neer.

    Aangezien we een programma hebben af te werken kunnen we niet te lang blijven en varen we naar een volgende grot. Zoals het een goed toerist betaamt heb ik nog een extra foto van deze plek te maken voor het geval er nog niet genoeg van zijn.

    lange sluitertijd
    een onrustige deining
    schudt wat met de boot

    De foto die hier is gemaakt is op 11 mei 2019 geplaatst.

  • Haibun,  Vuursteen

    Vesuvius

    5 mei 2019 /

    Ongedurig beent de chauffeur die ons vlak onder de top van de Vesuvius heeft gebracht heen en weer. Het was de bedoeling dat we binnen een uur heen en terug naar de top van de vulkaan zouden lopen, maar door zijn gebrekkige Engels zijn dit er twee geworden.

    Als hij door heeft dat de groep laat terug zal komen bij het busje, wordt hij zenuwachtig, want hij moet nog een andere groep naar boven brengen.

    Als eindelijk de laatste van de groep terugkeert sommeert hij iedereen om plaats te nemen en rijdt met war doodsverachting het stuk terug, de vulkaan af.
    Vlak voor haarspeldbochten haalt hij bussen in, rijdt rakelings langs afgronden en remt op het allerlaatste moment. Zelfs de aanwezige Italianen in het busje – die toch wel wat gewend zijn – worden er stil van.

    Vesuvius –
    op het dashboard van de bus
    de madonna

    Uit: Vuursteen winter 2017

  • Haibun,  Vuursteen

    Ademwolkjes

    17 april 2019 /

    Ik loop als klein kind buiten in wat later bekend zou worden als de barre winter waarin Reinier Paping de zwaarste Elfstedentocht ooit won. Omdat het zo koud is, hangen de lakens van de buurvrouw als planken stijf bevroren aan de waslijn. Verbaasd kijk ik ernaar. Als ik er een wegduw naar de zijkant lijkt het net een tent te worden tussen de lakens.

    Als ik een punt beetpak om een laken weg te trekken, breekt die af. Verbaasd kijk ik naar het bevroren stukje stof in mijn handen. Omdat ik het niet geloof probeer ik het nog een keer.
    In de verte begint er iemand te roepen.

    ademwolkjes
    kinderen spelen
    dat ze roken

    Uit: Vuursteen zomer 2018