Tuingasten – Huismus
Ze zijn overal en altijd met z’n allen.
Met z’n allen op straat, schuimend tussen de klinkers. Roefroef de vleugeltjes. Met z’n allen naar een achtertuin, misschien is daar wat brood gestrooid. Roefroef de vleugeltjes. Met z’n allen ruziezoekend in het warme zand of gauw een boom in, want er loert een kat. Roefroef de vleugeltjes. Met z’n allen in de dakgoot, graag onder de pannen en ’s avonds vroeg weer onder zeil.Uit: Ruim duizend dagen werk van Koos van Zomeren
Foto: Henk van der WerffWinterslaap
In het voorjaar ontdoe ik de tuin van bladeren die de hele winter zijn blijven liggen voor de vogels en insecten. Meestal begint in deze periode de keizerskroon te groeien, juist op tijd om de eerste actieve mollen op afstand te houden met zijn geur.
In de opstaande rand achterin onze tuin staat een beeld op een houten boomstronk, waar altijd veel bladeren omheen blijven liggen, ook dit jaar weer. Als ik er aan toe ben om ze op te ruimen, grijp ik in de bladeren en voel iets heftig steken in mijn hand, die ik van schrik direct terugtrek.
Onder de bladeren hoor ik een diepe zucht. Nieuwsgierig geworden verwijder ik voorzichtig wat bladeren en zie een egel liggen die nog in winterslaap is.
eerste lentedag
het schuiven van tuinstoelen
op zoek naar de zon
kushandjes het afscheid zo lang als het perron
Uit: Vuursteen lente 2018
IJsland – Jökulsárlón
Foto: Henk van der Werff
Om er te zijn
Het eiland mondt uit
in een afgelegen plek –
met palenballet.de zeilboten voor anker
in cadans met de golfslagHet is er nu weer:
dat stroeve zand, van ver weg
bezonken geuren.zand en zeewind bedekken
wat het getij achterlaatDe uren dat we
– buiten alles om – keken
naar de vogeltrek.de stilte die we vonden
in de luwte van de duinenSimon Buschman (1,3,5)
Henk van der Werff (2,4,6)Bovenstaande renga is gemaakt naar aanleiding van de foto.
nieuwjaarsdag
mussen, terug in hun struik
bespreken het vuurwerk
Tuingasten – Staartmees
Gehuld in een wolk van tsjirp-klanken, rollend als een erwt in een scheidsrechtersfluitje, komt bovendien een club staartmezen aanzetten, bleek bevederde pingpongballetjes met een zwarte steel. Maar wat je hoort krijg je lang niet in dezelfde mate te zien. Zo klein, zo beweeglijk.
Altijd in vereniging, toch ieder op zichzelf, zo trekken staartmezen over de wereld. Altijd opgewekt, altijd in gesprek. En volkomen onverstoorbaar. Ze geven je het gevoel van een boom tussen de bomen – dat ze elk moment op je kunnen neerstrijken om mouw, kraag en hoofd op eetbaarheidjes te inspecteren, dat het stom toeval is dat je wordt overgeslagen.Ik denk wel eens dat de natuur bedoeld is om ons een plezier te doen. Vooral bij staartmezen.
Uit: Ruim duizend dagen werk van Koos van Zomeren
Foto: Henk van der WerffZwitserland
Samen met een collega rij ik naar Zwitserland. Het was de bedoeling met het vliegtuig te gaan, maar onze vlucht werd geannuleerd. Jammer is het wel, ik had gehoopt de bergen uit de lucht te kunnen zien, maar in plaats daarvan rijden we Zwitserland binnen als het donker is.
Ook de volgende dag brengen we vooral binnen door. Als het even kan zoek ik een raam op in de hoop toch iets te zien van de bergen die goed verstopt achter de stad liggen.
kantoorairco
de berglucht wordt gezuiverd
binnen geblazenAan het begin van de avond lukt het me pas de omgeving eens goed te bekijken. Er komt een Zwitser naast me staan die over de omgeving begint te vertellen.
“Ziet u de berg daar links, daar is nog een James Bondfilm met Sean Connery opgenomen. En op die berg daar woonden vroeger veel filmsterren. En daar, die hoge met de gletsjers was vroeger nog mooier toen de gletsjers groter en imposanter waren”.Ik kijk en luister, maar geniet vooral van het uitzicht. De berg met de gletsjers torent imposant boven de andere bergtoppen uit en in de heldere lucht is de eerste kou van het jaar voelbaar.
valavond
de bevroren bergtop
vangt het laatste lichtDe volgende dag rijden we naar huis terug en neem ik een kleine oogst aan indrukken mee. Terwijl mijn collega rijdt, kijk ik naar buiten en zie een grote vogel langs de auto vliegen, op weg naar de bergen. Zijn gevorkte staart is onmiskenbaar – een rode wouw!
boswandeling
plotseling hoor ik de lokroep
van een mobieltjeUit: Vuursteen winter 2018
IJsland – Patreksfjörður
Foto: Henk van der Werff