Ik wandel in de Blauwe Kamer bij Rhenen, een natuurgebied waar vroeger een steenfabriek vlak bij de rivier in bedrijf was. Het gebouw van de steenfabriek is er nog steeds en is – samen met de opzichterswoning – teruggegeven aan de natuur.

Nu de gebouwen worden overgenomen door de natuur worden ze leeftijdloos. Alleen aan de hoge fabriekstoren kun je nog zien uit welke tijd hij komt.

En wanneer is iets oud?

Ben je als mens oud na zestig jaar? Of tachtig jaar? Het is natuurlijk relatief, sommige mensen zijn oud op hun veertigste, anderen zijn nog jong op hun zeventigste.

En gebouwen? Het jaartal waarin ze gebouwd zijn? Veel zal afhangen van de staat van onderhoud, maar deze steenfabriek zit nog vol leven, dieren vinden er rust en veiligheid.

de veerpont
sinds mensenheugenis vaart zij
naar deze kant

Lees hier de reactie van Simon Buschman.

Als kind moest ik mee naar de kerk – de katholieke in het geval van ons gezin. Zoals veel kinderen had ik er weinig mee, vond het vooral saai en bleef er ook weg vanaf mijn puberteit. Maar naarmate ik ouder word merk ik dat de muziek en de stilte van een kerk toch weer terug zijn in mijn leven.

Muziek heeft me in mijn leven bij veel mooie gebeurtenissen begeleid en – in het geval van een vervelende gebeurtenis – doorheen getrokken, maar mijn smaak is veranderd. De religieuze muziek zit tegenwoordig regelmatig in mijn CD-speler. De stilte is tegenwoordig lastiger te vinden, in een bos hoor je vaak nog het verkeer of een vliegtuig, maar in een kerk of klooster vind je nog een intense stilte.

Ik vermoed dat dit het was dat mijn moeder er ook gezocht heeft gedurende een leven dat regelmatig op zijn kop stond. Wij – de kinderen – waren nog niet zover.

avondstilte
het kleine ritselen
in de bloemborders

Lees hier de reactie van Simon Buschman.

Op zijn website sbteksten.nl heeft Simon Buschman een nieuw onderdeel toegevoegd, te weten: Duetten. Als onderdeel hiervan heeft Simon ook aan mij vijf haibun gevraagd, waar hij op reageert met een haibun van zijn hand. Op dit weblog plaats ik de komende dagen de vijf haibun, vandaag de eerste. Een link naar het antwoord van Simon hierop zal als link onder de haibun worden geplaatst.

Ooit

Onze jongste zoon en zijn vriendin wonen sinds kort in de wijk waar ik een groot deel van mijn jeugd heb doorgebracht. Bij een van mijn bezoeken aan hen, zag ik dat mijn oude middelbare school wordt afgebroken.

De periode dat je doorbrengt op een middelbare school transformeer je van basisschoolkind naar jongvolwassene. Je leert er omgaan met de verschillende karakters van leraren, wordt er waarschijnlijk voor de eerste keer verliefd en maakt er vrienden en, als het goed is, leer je er ook nog wat. Wanneer het dan gebeurt dat je oude school wordt afgebroken, kun je het gevoel krijgen dat emoties van alle leerlingen in de voorbije jaren verdwijnen met het gebouw. Bij woonhuizen heb ik dat gevoel nog sterker, daar zijn kinderen geboren, mensen overleden, ruzies uitgevochten en weer goedgemaakt.

Ik vraag me dan altijd af wat er gebeurt met deze gebeurtenissen en emoties, verdwijnen ze zomaar met het verdwijnen van een gebouw, of waren ze al verdwenen. Ik vermoed dat het dezelfde vraag is als waar je ziel blijft na je overlijden.

In ieder geval heb ik uit die berg stenen die ooit mijn school vormden nog een paar herinneringen kunnen trekken voor ze helemaal verdwenen.

in de brugklas,
dat meisje – haar examen
heeft ze nooit gemaakt

Lees hier de reactie van Simon Buschman.