• Uitgelezen

    Offermans – Een iets beschuttere plek misschien

    8 november 2019 /

    Cyrille Offermans - Een iets beschuttere plek misschienIeder jaar vraagt uitgeverij de Arbeiderspers een schrijver om een dagboek of journaal bij te houden als onderdeel van de serie Privé-domein. Cyrille Offermans heeft het jaar 2017 voor zijn rekening genomen.

    De schrijver mag zelf bepalen hoe dat deel er uit gaat zien, wordt het een journaal, een dagboek of, zoals in het geval van Ilja Leonard Pfeijffer, brieven.
    In dit deel over 2017 vinden we artikelen, herinneringen, (veel) boekrecensies, bezoeken aan tentoonstellingen, Trump, enzovoort.

    Iedereen kan beoordelen of iets mooi of niet mooi is. Cyrille Offermans gaat verder dan dat. Elk onderwerp wordt uitgediept of beargumenteerd. Of het nou een boekbespreking of de oorlog in Syrië is – altijd wordt er achtergrondinformatie verstrekt. Mocht je van mening met hem verschillen, dan zul je in ieder geval met andere feiten op de proppen moeten komen die het weerleggen. Dat dit ooit zijn grote wens was is wat mij betreft goed gelukt:

    ik wilde naast mijn leraarschap schrijver worden, denkend schrijver, literair essayist…

    Veel boeken worden besproken. Dit zijn niet de boeken die grote stapels bij een boekhandel liggen, maar bijna altijd minder voor de hand liggende schrijvers. Dankzij deze besprekingen ga ik een aantal titels opnieuw lezen of aanschaffen.
    Door het vele recenseren gedurende een heel leven in diverse bladen, beschikt hij over een grote collectie boeken. Af en toe denkt hij er even over na om er een paar weg te doen, net als ikzelf, maar steeds weer is dit moeilijker dan het voornemen zelf, want:

    Nee, een huis zonder boeken is een onleefbaar huis. In al die boeken heb ik geleefd, ze hebben mijn gevoel voor de hopeloze onvolmaaktheid van het leven evenzeer gevoed als mijn dromen, ze zijn de tastbare getuigen van alle lyriek en denkkracht die me hebben voorzien van een bijna ononderbroken stroom van revitaliserende injecties, van mentale weerbaarheid en kritische zin.

    De titel van het boek verwijst naar een gedicht van Hans Tentije getiteld “voor wat het is”. Op de laatste bladzijde legt hij uit waarom deze regel de titel van het boek is geworden, hij hoopt dat alle huidige en toekomstige vluchtelingen in de toekomst hopelijk niet meer op zoek hoeven naar “een iets beschuttere plek”.

    Meer informatie over het boek: Cyrille Offermans – Een iets beschuttere plek misschien

  • Haiku
    2 november 2019 /

     
     
     

    herfstkleuren –
    passerende forenzen
    halen hun neus op

     
     
     

  • Haibun

    Scheepstimmerwerff

    30 oktober 2019 /

    Onlangs ben ik naar de kerk in Sappemeer geweest, niet om een viering bij te wonen, maar om even op deze grond te lopen.

    In 1673 koopt een verre voorvader van mij, Ubel Cornelis samen met zijn vrouw Trijntje Jacobs een stukje grond in de veenkoloniën met de bedoeling hier turf te steken en de vrijgekomen grond daarna te gaan verbouwen. Bijna 350 jaar later zal ik deze acte, ondertekend door Ubel, in mijn handen houden.

    Aangezien er in die tijd veel turfstekers en boeren zijn die hun waren willen vervoeren over het Winschoterdiep, dat voor de deur ligt, begint zijn kleinzoon op dit stukje land een “scheepstimmerwerff”, wat uiteindelijk zal leiden tot een dynastie van scheepsbouwers die pas in de 60er jaren van de 20e eeuw zal eindigen.

    Het allereerste stukje grond wordt in 1865 aan de katholieke kerk verkocht, met de bedoeling om er een kerk te bouwen.

    achter het kerkhof
    de weidsheid van het landschap;
    tot aan de hemel

  • Haiku
    24 oktober 2019 /

     
     
     

    een gure wind,
    ineengedoken passanten
    op weg naar iets

     
     
     

  • Renga

    Een zachte herfstdag

    21 oktober 2019 /

    Een zachte herfstdag –
    de weckpotten van oma
    helemaal gevuld

    lichtjes flakkert de vlam
    rondom een roerloze pit

    achter de ramen
    is alleen de nacht zichtbaar;
    weten van nachtvlinders

    de ochtend vol dauw
    luchten die maar niet klaren
    de verte nabij

    het rusteloze wachten
    dan, de eerste gans stijgt op

    een lege leipeer
    waterdruppels parelen
    op het natte blad

    Henk van der Werff (1,3,5)
    Nico van Dam (2,4,6)

  • Haiku
    15 oktober 2019 /

     
     
     

    zo klein nog –
    het eerste sprongetje
    bij het uitvliegen

     
     
     

  • Haibun,  Vuursteen

    Vliegtuiggeronk

    12 oktober 2019 /

    Het is een warme zomeravond en langzaam wordt het donker. In de verte hoor ik een vliegtuig aankomen en zoek de lucht af.
    Even later zie ik het knipperende lichtje tussen de eerste sterren en verbaas me er weer over dat in dat kleine stipje in de lucht een paar honderd mensen zitten op weg naar een verre bestemming gedragen door – ja door wat eigenlijk?

    vliegtuiggeronk
    een spinnetje klimt vliegensvlug
    de avond in

    Uit: Vuursteen lente 2017