Voor mij op de fiets, in het kinderzitje zit onze oudste tijdens een tochtje langs de boerderijen van ons dorp. Voortdurend is hij aan het praten over alles wat hij onderweg ziet, of we zingen samen een liedje over de dieren die we onderweg zien en horen. “Witte zwanen, zwarte zwanen” of “Kukelekuu zo kraait de haan” passeren de revue.

Plotseling stijgt met groot tumult een grutto op uit het hoge gras en begint schijnaanvallen op ons uit te voeren. Geschrokken houd mijn zoon zijn mond. Hij is erg onder de indruk van de opgewonden vogel. Gelukkig maar, want liedjes over een grutto ken ik niet.

voor op de fiets
met zijn handen op het stuur
bepaalt hij de richting

Veel is er niet over van de oude garnizoenspost in Vila de Sagres. Er zijn wat plaatsen te zien waar vroeger kanonnen hebben gestaan en ook het oude kerkje kan het enthousiasme van twee bezoekende jongetjes niet opwekken, ondanks de pogingen van hun vader die van alles aanwijst wat er niet meer is.

Wat er wel is: veel wind, bloemen en vogels. Er staan informatieborden langs de paden waarop te lezen is wat hier allemaal leeft. Blauwe eksters, zwaluwen, veel meeuwensoorten, putters en de zwarte roodstaart die we zelfs nog te zien krijgen.

De soldaten van vroeger zullen geen belangstelling voor de natuur hebben gehad, net zomin als de twee jongetjes. Maar wie weet, over een paar jaar…

garnizoenspost –
het geluid van toeristen
op teenslippers