Het boek begint op het moment dat Simon Leyland terugkeert naar Londen waar hij een huis heeft geërfd van zijn oom, het huis waar hij de keuze heeft gemaakt om talen te leren en hij uiteindelijk boeken is gaan vertalen.

Kort daarvoor heeft hij van zijn arts in Triëst – waar hij woont – de diagnose gekregen dat hij nog maar kort heeft te leven. Hij verkoopt zijn uitgeverij en besluit de brieven die hij aan zijn overleden vrouw heeft geschreven in Londen – de stad waar hij is opgegroeid – te lezen. Hij probeert zo te achterhalen wat nou echt belangrijk was in zijn leven.

Na een tijdje blijkt dat er een verkeerde diagnose is gesteld en hij weer genoeg tijd heeft. Hij verbaast zich er over dat wat belangrijk leek toen zijn leven bijna voorbij leek nu weer naar de achtergrond zakt nu hij weer tijd van leven heeft.

Dit is een prachtig boek tegen de achtergrond van woorden, die je als vertaler goed moet kiezen om de juiste toon te treffen – zoals in een haiku. Simon Leyland heeft dezelfde leeftijd als ik – de vragen die gesteld worden kan ik zo lenen om er zelf invulling aan te geven.

Meer informatie over het boek: Pascal Mercier – Het gewicht van woorden