Ongedurig beent de chauffeur die ons vlak onder de top van de Vesuvius heeft gebracht heen en weer. Het was de bedoeling dat we binnen een uur heen en terug naar de top van de vulkaan zouden lopen, maar door zijn gebrekkige Engels zijn dit er twee geworden.

Als hij door heeft dat de groep laat terug zal komen bij het busje, wordt hij zenuwachtig, want hij moet nog een andere groep naar boven brengen.

Als eindelijk de laatste van de groep terugkeert sommeert hij iedereen om plaats te nemen en rijdt met war doodsverachting het stuk terug, de vulkaan af.
Vlak voor haarspeldbochten haalt hij bussen in, rijdt rakelings langs afgronden en remt op het allerlaatste moment. Zelfs de aanwezige Italianen in het busje – die toch wel wat gewend zijn – worden er stil van.

Vesuvius –
op het dashboard van de bus
de madonna

Uit: Vuursteen winter 2017

Ik loop als klein kind buiten in wat later bekend zou worden als de barre winter waarin Reinier Paping de zwaarste Elfstedentocht ooit won. Omdat het zo koud is, hangen de lakens van de buurvrouw als planken stijf bevroren aan de waslijn. Verbaasd kijk ik ernaar. Als ik er een wegduw naar de zijkant lijkt het net een tent te worden tussen de lakens.

Als ik een punt beetpak om een laken weg te trekken, breekt die af. Verbaasd kijk ik naar het bevroren stukje stof in mijn handen. Omdat ik het niet geloof probeer ik het nog een keer.
In de verte begint er iemand te roepen.

ademwolkjes
kinderen spelen
dat ze roken

Uit: Vuursteen zomer 2018