• Tuingasten

    Tuingasten – Staartmees

    Staartmees

    Gehuld in een wolk van tsjirp-klanken, rollend als een erwt in een scheidsrechtersfluitje, komt bovendien een club staartmezen aanzetten, bleek bevederde pingpongballetjes met een zwarte steel. Maar wat je hoort krijg je lang niet in dezelfde mate te zien. Zo klein, zo beweeglijk.
    Altijd in vereniging, toch ieder op zichzelf, zo trekken staartmezen over de wereld. Altijd opgewekt, altijd in gesprek. En volkomen onverstoorbaar. Ze geven je het gevoel van een boom tussen de bomen – dat ze elk moment op je kunnen neerstrijken om mouw, kraag en hoofd op eetbaarheidjes te inspecteren, dat het stom toeval is dat je wordt overgeslagen.

    Ik denk wel eens dat de natuur bedoeld is om ons een plezier te doen. Vooral bij staartmezen.

     
     

    Uit: Ruim duizend dagen werk van Koos van Zomeren
    Foto: Henk van der Werff

  • Haibun

    Zwitserland

    Samen met een collega rij ik naar Zwitserland. Het was de bedoeling met het vliegtuig te gaan, maar onze vlucht werd geannuleerd. Jammer is het wel, ik had gehoopt de bergen uit de lucht te kunnen zien, maar in plaats daarvan rijden we Zwitserland binnen als het donker is.

    Ook de volgende dag brengen we vooral binnen door. Als het even kan zoek ik een raam op in de hoop toch iets te zien van de bergen die goed verstopt achter de stad liggen.

    kantoorairco
    de berglucht wordt gezuiverd
    binnen geblazen

    Aan het begin van de avond lukt het me pas de omgeving eens goed te bekijken. Er komt een Zwitser naast me staan die over de omgeving begint te vertellen.
    “Ziet u de berg daar links, daar is nog een James Bondfilm met Sean Connery opgenomen. En op die berg daar woonden vroeger veel filmsterren. En daar, die hoge met de gletsjers was vroeger nog mooier toen de gletsjers groter en imposanter waren”.

    Ik kijk en luister, maar geniet vooral van het uitzicht. De berg met de gletsjers torent imposant boven de andere bergtoppen uit en in de heldere lucht is de eerste kou van het jaar voelbaar.

    valavond
    de bevroren bergtop
    vangt het laatste licht

    De volgende dag rijden we naar huis terug en neem ik een kleine oogst aan indrukken mee. Terwijl mijn collega rijdt, kijk ik naar buiten en zie een grote vogel langs de auto vliegen, op weg naar de bergen. Zijn gevorkte staart is onmiskenbaar – een rode wouw!

  • Haiku,  Vuursteen

     
     

    boswandeling
    plotseling hoor ik de lokroep
    van een mobieltje

    Uit: Vuursteen winter 2018

     
     

  • Andermans werk,  Tuingasten

    How lucky

    Vink

    Foto: Henk van der Werff

    how lucky –
    just outside my window
    a flock of finges

    Mike Duffy

    Vinken zijn mooie vogels. Ze zijn alleen wat schuwer dan de mussen of mezen. Bij ons in de tuin blijven ze op gepaste afstand van het huis en komen zelden of nooit op de voederplank. Liever scharrelen ze wat rond in het gras of het plaatsje achter in de tuin.

    Ze zijn vaak ook eerder weg dan de andere vogels als er onraad dreigt. Als je ze een keer vlak voor je raam ziet lopen is dat een buitenkans om ze eens rustig te bekijken.

    Daar wordt ik nou gelukkig van – een groepje vinken op het terras en een haiku die dat weet te vangen.

  • Haiku

     
     

    haar vingers
    zoeken een gedachte
    op het tafelblad

    Uit: Vuursteen lente 2018

     
     

  • Renga

    Met zonder jas

    zomers van toen
    fietsbanden gedrapeerd
    om lantaarnpalen

    blokken om de pedalen
    twee zusjes samen één fiets

    tussen de spaken
    een speelkaart aan een knijper –
    maar niet op maandag

    eerst een flinke mep
    dan rennen van jas naar jas
    een straat zonder zuto’s

    met zonder jas naar buiten
    tot de lantaarns gaan branden

    een oud brillenglas
    en een stukje schoenveter
    de zomerzon brandt

    Henk van der Werff (1,3,5)
    Veronica Stutvoet (2,4,6)

  • Haiku

     
     

    de warmte houdt aan –
    in de avond het zuchten
    van een luchtballon

     
     

  • Andermans werk

    Pink seashells

    at the end
    of the hot busride
    pink seashells

    Roberta Beary

    Iedereen herinnert zich de verveling tijdens een reis ergens naar toe met je ouders. Zeker zomers als het warm is en je geen kant op kunt in een auto of bus en je vooral stil moet blijven zitten. Maar als je eenmaal bent aangekomen is alles snel vergeten omdat je aandacht wordt opgeëist door de omgeving.

    Deze haiku is voor mij vanuit het oogpunt van een kind geschreven – een volwassene weet waarnaartoe hij op weg is. Maar ook nu kan het je nog overkomen dat je verrast wordt. Je moet bijvoorbeeld naar een verjaardag waar je geen zin in hebt omdat je moe bent of er ligt nog van alles waar je mee aan de slag moet. Maar als je toch gaat kan het gebeuren dat je iemand leert kennen waar je een hele leuke avond mee doorbrengt en voor je het weet is de avond om.

    Roze zeeschelpen kun je overal tegenkomen.