• Haibun

    Fietstocht

    5 december 2019 /

    Voor mij op de fiets, in het kinderzitje zit onze oudste tijdens een tochtje langs de boerderijen van ons dorp. Voortdurend is hij aan het praten over alles wat hij onderweg ziet, of we zingen samen een liedje over de dieren die we onderweg zien en horen. “Witte zwanen, zwarte zwanen” of “Kukelekuu zo kraait de haan” passeren de revue.

    Plotseling stijgt met groot tumult een grutto op uit het hoge gras en begint schijnaanvallen op ons uit te voeren. Geschrokken houd mijn zoon zijn mond. Hij is erg onder de indruk van de opgewonden vogel. Gelukkig maar, want liedjes over een grutto ken ik niet.

    voor op de fiets
    met zijn handen op het stuur
    bepaalt hij de richting

  • Haiku
    29 november 2019 /

     
     
     

    de boom, omgewaaid –
    en, of er niets is gebeurd,
    wolken in het blauw

     
     
     

  • Andermans werk,  Uitgelezen

    Jac Vroemen – Domweg gelukkig

    26 november 2019 /

    Jac Vroemen - Domweg gelukkig

    wakker geworden
    stil naar vogels luisteren
    domweg gelukkig

    Jac Vroemen had er plezier in om via twitter zijn haiku te publiceren. Hij noemde zich de Haikuman en communiceerde zo met anderen over haiku.
    Hij werkte op twitter aan zijn oude en nieuwe haiku en zocht naar unieke mogelijkheden van haikutweets.

    een geur van velpon
    voor de gebroken vleugels
    van de kerstengel

    Hierdoor ontstond een soort haiku werk- en dagboek. Van sommige haiku is goed te lezen waar het idee is begonnen en de uiteindelijk versie daarvan.
    Haiku bleven verschijnen totdat dit door zijn ziekte niet meer ging.

    uitslag van de scan
    zeilend op open water
    de bodem voelen

    Dorine Haveman en ik hebben uit Jacs twitterbestand 74 haiku gekozen en in dit boekje opgenomen.

  • Haiku,  Vuursteen
    20 november 2019 /

     
     
     

    alles wijst hij aan
    voorop in het fietsstoeltje –
    de geur van zijn haar

     

    Uit: Vuursteen herfst 2019
    2e plaats in de kukai
    onderwerp: jong

     
     

  • Haibun

    Garnizoensstad

    17 november 2019 /

    Veel is er niet over van de oude garnizoenspost in Vila de Sagres. Er zijn wat plaatsen te zien waar vroeger kanonnen hebben gestaan en ook het oude kerkje kan het enthousiasme van twee bezoekende jongetjes niet opwekken, ondanks de pogingen van hun vader die van alles aanwijst wat er niet meer is.

    Wat er wel is: veel wind, bloemen en vogels. Er staan informatieborden langs de paden waarop te lezen is wat hier allemaal leeft. Blauwe eksters, zwaluwen, veel meeuwensoorten, putters en de zwarte roodstaart die we zelfs nog te zien krijgen.

    De soldaten van vroeger zullen geen belangstelling voor de natuur hebben gehad, net zomin als de twee jongetjes. Maar wie weet, over een paar jaar…

    garnizoenspost –
    het geluid van toeristen
    op teenslippers

  • Haiku,  Vuursteen
    11 november 2019 /

     
     
     

    de zomerwind
    is het schuurtje gepasseerd,
    langs de seringen

     
     

    Uit: Vuursteen lente 2019
    1e plaats in de kukai met als onderwerp: geuren

     

  • Uitgelezen

    Offermans – Een iets beschuttere plek misschien

    8 november 2019 /

    Cyrille Offermans - Een iets beschuttere plek misschienIeder jaar vraagt uitgeverij de Arbeiderspers een schrijver om een dagboek of journaal bij te houden als onderdeel van de serie Privé-domein. Cyrille Offermans heeft het jaar 2017 voor zijn rekening genomen.

    De schrijver mag zelf bepalen hoe dat deel er uit gaat zien, wordt het een journaal, een dagboek of, zoals in het geval van Ilja Leonard Pfeijffer, brieven.
    In dit deel over 2017 vinden we artikelen, herinneringen, (veel) boekrecensies, bezoeken aan tentoonstellingen, Trump, enzovoort.

    Iedereen kan beoordelen of iets mooi of niet mooi is. Cyrille Offermans gaat verder dan dat. Elk onderwerp wordt uitgediept of beargumenteerd. Of het nou een boekbespreking of de oorlog in Syrië is – altijd wordt er achtergrondinformatie verstrekt. Mocht je van mening met hem verschillen, dan zul je in ieder geval met andere feiten op de proppen moeten komen die het weerleggen. Dat dit ooit zijn grote wens was is wat mij betreft goed gelukt:

    ik wilde naast mijn leraarschap schrijver worden, denkend schrijver, literair essayist…

    Veel boeken worden besproken. Dit zijn niet de boeken die grote stapels bij een boekhandel liggen, maar bijna altijd minder voor de hand liggende schrijvers. Dankzij deze besprekingen ga ik een aantal titels opnieuw lezen of aanschaffen.
    Door het vele recenseren gedurende een heel leven in diverse bladen, beschikt hij over een grote collectie boeken. Af en toe denkt hij er even over na om er een paar weg te doen, net als ikzelf, maar steeds weer is dit moeilijker dan het voornemen zelf, want:

    Nee, een huis zonder boeken is een onleefbaar huis. In al die boeken heb ik geleefd, ze hebben mijn gevoel voor de hopeloze onvolmaaktheid van het leven evenzeer gevoed als mijn dromen, ze zijn de tastbare getuigen van alle lyriek en denkkracht die me hebben voorzien van een bijna ononderbroken stroom van revitaliserende injecties, van mentale weerbaarheid en kritische zin.

    De titel van het boek verwijst naar een gedicht van Hans Tentije getiteld “voor wat het is”. Op de laatste bladzijde legt hij uit waarom deze regel de titel van het boek is geworden, hij hoopt dat alle huidige en toekomstige vluchtelingen in de toekomst hopelijk niet meer op zoek hoeven naar “een iets beschuttere plek”.

    Meer informatie over het boek: Cyrille Offermans – Een iets beschuttere plek misschien