We brengen onze vakantie door in de Algarve, waar de kust vol staat met hotels en appartementencomlexen. Maar landinwaarts vindt je ze nog, de dorpjes waarbij je zegt dat de tijd er heeft stilgestaan.

Alles is er zoals het hoort, een klein plein in het centrum met een paar bankjes in de schaduw van oude bomen waar dorpsbewonders elkaar bijpraten over het dorspleven.

Op het terras waar we wachten op koffie die wordt gezet in het tempo van het dorp heb je rustig de tijd om te kijken naar de dingen die horen bij zo’n plaatsje: de zwaluwnesten onder de randen van de daken en de sinaasappels tussen de bladeren van een boom. Ook hoor je het klepperen van ooievaars op hun nest.

mannen op hun bankje
kijken naar het verstrijken
van de tijd

Langzaam wordt het avond op het intieme strandje tussen de rotsen, ouders halen hun kinderen uit het water waarna ze worden aangekleed door hun moeders terwijl hun vaders het speelgoed bij elkaar zoeken. Tieners komen tevoorschijn uit de omliggende rotsen waarna iedereen richting huis gaat en het strand achterlaten voor een handjevol mensen die van de zonsondergang willen genieten bij een kop koffie op het terras.

zonsondergang,
het geluid van de branding
onverstoorbaar

Vandaag stormt het – ideaal weer om naar het strand te gaan en eens lekker uit te waaien. Maar op het moment dat we ons hoofd boven het laatste duin uitsteken worden we gezandstraald. De wind staat loodrecht op het strand en laat het zand flink stuiven.

Omdat we geen hoofddeksel of sjaal bij ons hebben besluiten we dat het ook mooi is om het natuurgeweld vanuit een strandpaviljoen achter een kop koffie te bekijken.
Het kost ons even moeite om de deur te openen doordat de wind de deur dicht blaast, maar de zin in koffie overwint.

Eenmaal achter een kop koffie hebben we rustig de tijd om al het zand uit onze oren te peuteren.

de storm komt aan land,
helmgras schudt zich uit, richt zich op
en slaat weer neer

Ik zit bij een kleine kreek waar het oude gemaal af en toe nog overtollig water uit de achtergelegen polder loost. Het is er rustig, insecten zoemen er rond, af en toe flitst er zelfs een ijsvogel voorbij. Regelmatig kom ik hier om te fotograferen of gewoon om even rustig te zitten. Na de renovatie van het gemaal is er ook een vogelkijkhut geplaatst, al is sindsdien de uil uit het gemaal verdwenen.

Als ik er een tijdje ben, komen er een man en een vrouw die op een afstandje gaan zitten. Er wordt niet gepraat, ze kijken alleen maar en genieten van de stilte en het uitzicht. Na een kwartier staan ze op en lopen weg. Wanneer ze langs me lopen hoor ik de vrouw zachtjes zeggen: “echt een klein paradijsje”.

zomermiddag –
op de andere oever
een oude roeiboot

Langzaam lopen we het laatste duin op en dan zijn we bij de zee. Voorop lopen onze twee jongens, en wij daarachter, beladen met de spullen die twee kleine kinderen zoal nodig hebben voor een dagje aan zee.

Boven op het duin stopt onze jongste van bijna twee even. Het is de eerste keer dat hij de zee ziet. Vervolgens spreid hij zijn armen zo wijd mogelijk en laat zich langzaam voorover vallen, waarna hij het duin afrolt. Beneden aangekomen staat hij schaterlachend op en begint naar de zee te rennen.

Geschrokken van zijn koprol zet ik snel alle spullen neer en ga achter hem aan. Vlak voordat hij bij het water is weet ik hem in te halen.

vakantiehuisje –
kinderstemmen golven mee
met de branding

Voor mij op de fiets, in het kinderzitje zit onze oudste tijdens een tochtje langs de boerderijen van ons dorp. Voortdurend is hij aan het praten over alles wat hij onderweg ziet, of we zingen samen een liedje over de dieren die we onderweg zien en horen. “Witte zwanen, zwarte zwanen” of “Kukelekuu zo kraait de haan” passeren de revue.

Plotseling stijgt met groot tumult een grutto op uit het hoge gras en begint schijnaanvallen op ons uit te voeren. Geschrokken houd mijn zoon zijn mond. Hij is erg onder de indruk van de opgewonden vogel. Gelukkig maar, want liedjes over een grutto ken ik niet.

voor op de fiets
met zijn handen op het stuur
bepaalt hij de richting

Veel is er niet over van de oude garnizoenspost in Vila de Sagres. Er zijn wat plaatsen te zien waar vroeger kanonnen hebben gestaan en ook het oude kerkje kan het enthousiasme van twee bezoekende jongetjes niet opwekken, ondanks de pogingen van hun vader die van alles aanwijst wat er niet meer is.

Wat er wel is: veel wind, bloemen en vogels. Er staan informatieborden langs de paden waarop te lezen is wat hier allemaal leeft. Blauwe eksters, zwaluwen, veel meeuwensoorten, putters en de zwarte roodstaart die we zelfs nog te zien krijgen.

De soldaten van vroeger zullen geen belangstelling voor de natuur hebben gehad, net zomin als de twee jongetjes. Maar wie weet, over een paar jaar…

garnizoenspost –
het geluid van toeristen
op teenslippers

Onlangs ben ik naar de kerk in Sappemeer geweest, niet om een viering bij te wonen, maar om even op deze grond te lopen.

In 1673 koopt een verre voorvader van mij, Ubel Cornelis samen met zijn vrouw Trijntje Jacobs een stukje grond in de veenkoloniën met de bedoeling hier turf te steken en de vrijgekomen grond daarna te gaan verbouwen. Bijna 350 jaar later zal ik deze acte, ondertekend door Ubel, in mijn handen houden.

Aangezien er in die tijd veel turfstekers en boeren zijn die hun waren willen vervoeren over het Winschoterdiep, dat voor de deur ligt, begint zijn kleinzoon op dit stukje land een “scheepstimmerwerff”, wat uiteindelijk zal leiden tot een dynastie van scheepsbouwers die pas in de 60er jaren van de 20e eeuw zal eindigen.

Het allereerste stukje grond wordt in 1865 aan de katholieke kerk verkocht, met de bedoeling om er een kerk te bouwen.

achter het kerkhof
de weidsheid van het landschap;
tot aan de hemel

Vanmorgen zweeft er over de weilanden een grondmist. Bomen zien er uit als de schaduw van zichzelf, alsof een reuzenhand ze met een potlood op de mist heeft getekend, zelfs de dunste takken zijn te zien.
Daarachter, aan de horizon komt een felrode zon op die de nevel van bovenaf rozerood kleurt. Het hele landschap krijgt daardoor een gloed alsof het bloost van deze eerste zonnestralen.
Boven een boerderij zwermt een grote groep spreeuwen, in- en uitwaaierend op het trage ritme van deze vroege ochtend.

Later op de dag spreek ik een collega die met dezelfde trein is gekomen. Hij bekende dat hij van de zonsopkomst niets had gezien. Hij had wat berichtjes beantwoord en een spelletje op zijn mobiel gespeeld.

door stilte omringd,
alleen vallende druppels
hoorbaar