egenwoordig kan men niet zonder een doel door het leven en om het ouder worden niet te snel te laten verlopen, heb ik mezelf ook een doel gesteld: iedere dag een stukje lopen, om – zoals A.L. Snijders het noemt: de beenkracht te versterken. Zo ga ik tenminste op dat gebied met de tijd mee.

Omdat de verwachting is dat het gaat regenen, loop ik vandaag al vroeg in het bos waar ik vaker kom en besluit eens van de mij bekende paden af te wijken – ik kom altijd wel weer ergens op bekend terrein uit.

Op een gegeven moment merk ik dat ik te dicht bij een drukke doorgaande weg in de buurt kom en besluit ik weer dieper het bos in te gaan, als ik plotseling twee kuifmeesjes zie. Omdat het de eerste keer is dat ik deze vogeltjes tegenkom besluit ik even te blijven staan en ze goed te bekijken.

Ze zitten samen op een tak op ooghoogte en lijken gezellig met elkaar te kwebbelen zonder zich iets van een passant aan te trekken, tot er een wegvliegt, nagekeken door de ander. De vogel die wegvliegt kijkt even verderop van een andere tak naar de eerste met – volgens mijn interpretatie – een vragende blik naar de ander waarom deze niet volgt. Hij vliegt weer terug, kwebbelt weer wat, waarna ze samen wegvliegen.

Dit alles gebeurt op een zo rustige, terloopse manier, dat ik er blij van word. En dit alles omdat ik ook een doel heb!