Langzaam lopen we het laatste duin op en dan zijn we bij de zee. Voorop lopen onze twee jongens, en wij daarachter, beladen met de spullen die twee kleine kinderen zoal nodig hebben voor een dagje aan zee.

Boven op het duin stopt onze jongste van bijna twee even. Het is de eerste keer dat hij de zee ziet. Vervolgens spreid hij zijn armen zo wijd mogelijk en laat zich langzaam voorover vallen, waarna hij het duin afrolt. Beneden aangekomen staat hij schaterlachend op en begint naar de zee te rennen.

Geschrokken van zijn koprol zet ik snel alle spullen neer en ga achter hem aan. Vlak voordat hij bij het water is weet ik hem in te halen.

vakantiehuisje –
kinderstemmen golven mee
met de branding

Voor mij op de fiets, in het kinderzitje zit onze oudste tijdens een tochtje langs de boerderijen van ons dorp. Voortdurend is hij aan het praten over alles wat hij onderweg ziet, of we zingen samen een liedje over de dieren die we onderweg zien en horen. “Witte zwanen, zwarte zwanen” of “Kukelekuu zo kraait de haan” passeren de revue.

Plotseling stijgt met groot tumult een grutto op uit het hoge gras en begint schijnaanvallen op ons uit te voeren. Geschrokken houd mijn zoon zijn mond. Hij is erg onder de indruk van de opgewonden vogel. Gelukkig maar, want liedjes over een grutto ken ik niet.

voor op de fiets
met zijn handen op het stuur
bepaalt hij de richting